David Wilson mistrz rewolucyjnych układów

Jeffrey Buttle David Wilson
źródło:www.lifeskate.com

Jednym z komponentów ocenianych w ramach artystycznych wrażeń jest choreografia. Nie ulega wątpliwości, aby uzyskać wysoką notę zawodnik musi odnaleźć własny styl i zaprezentować go na najwyższym poziomie. Jednak sztuka skomponowania elementów, ruchów, prezentacji a przede wszystkim utworzenia z nich jednej spójnej całości leży w rękach choreografów.

Jednym z nich  jest rozchwytywany  David Wilson. 

Łyżwiarz figurowy

Urodzony 25.05.1966 r.  miała zaledwie pięć lat, gdy siostra zabrała go na coroczny pokaz łyżwiarski, gdzie zapałał żywym zainteresowaniem do pokazów. Jak przyznaje nie miał charakteru zawodnika, bardziej skłaniał się do niestandardowych występów. W następnym sezonie rodzice zapisali go na naukę, a od dziewiątego roku życia, zaczął brać udział w regionalnych zawodach.

Smutne losy

O tym, że w tamtych latach stał się obiektem drwin z powodu swej profesji, nie trzeba nikomu uświadamiać. Mimo to pierwsze zderzenie z brutalną rzeczywistością spotkało go w wieku sześciu lat, gdy jego siostra zmarła na tętniaka mózgu. Kolejna trauma  przyszła później w postaci diagnozy, jaką usłyszał w nastoletnim życiu - Choroba Osgooda-Schlattera - aseptyczne zapalenie guzowatości kości piszczelowej.powoduje obrzęk i ból guzowatości kości piszczelowej. Schorzenie występuje zwykle tylko w jednym kolanie. Pojawia się w wieku młodzieńczym, którzy czynnie uprawiają sport. Krótka kariera łyżwiarska Davida Wilsona została drastycznie skończona nim się na dobre rozpoczęła.

To nie był koniec trudnych chwil. W połowie lat 90-tych tuż po zawirowaniach w jego życiu osobistym i zawodowym, znów spotkała go tragedia. Najpierw zmarł mu ojciec (zapalenie płuc), a po 18 miesiącach matka (tętniak mózgu).

Od łyżwiarza rewiowego do choreografa

thestar.blogs.com

Problemy z kolanem i operacja zakończyły amatorską karierę Davida Wilsona. Wtedy 18-letni David zajął się występami w rewiach. Najpierw należał do Amerykańskiej grupy Ice Capades, gdzie był zachwycony pomysłowością i innowacyjnością choreografii tworzonych przez Sarah Kawahara.
W późniejszym czasie przyłączył się do prestiżowego Europejskiego Holiday On Ice. Ponadto studiował dwa kierunki: architekturę i psychologie. 

Po pięciu latach w Ice Capades osiadł w Montrealu i razem z Jean-Pierre Boyer, zaczął układać choreografie dla młodych zawodników. Po kilku lub kilkunastu układach stwierdził, że jest to całkiem przyjemne zajęcie, gdzie może wykazać się twórczo. 

Najlepszy zawodnik

Pierwszym poważnym protegowanym był Sébastien Britten, który wydał się Davidowi najlepszym kandydatem realizującym jego wizje. Sebastien był otwarty na nowe i świeże pomysły, wykraczające poza sztampowe kanony tańca na lodzie. I oczywiście był tym z gatunku "rokujących". Niestety słabsze umiejętności techniczne nie mogły zostać zrekompensowane artyzmem i w roku 1994 na Olimpiadzie zajął miejsce znacznie niższe niż oczekiwano bo 10. Wtedy team Wilson - Boyer rozpadł się, ale S. Britten pozostał u Wilsona. 

Barian Orser i Midori Ito

W połowie lat 90-tych podwójny wicemistrz Olimpijski ('84, '88)  Brian Orser występujący w rewiach stracił swój blask i zainteresowanie widowni. Wówczas szukając ratunku zgłosił się do Davida Wilsona i jak sam przyznaje choreograf-amator uratował mu życie. Wydobył z niego to co ma najlepszego i na nowo stworzył jego programy, zmieniając dotychczasowy styl.

s778.photobucket.com

Występy Orser'a znów budziły zachwyt. Do tego stopnia, że Davida Wilsona zatrudniono przy tworzeniu programu, powracającej do amatorskiej rywalizacji Midori Ito (JPN) w 1998 roku. Wicemistrzyni Olimpijska z 1989r - M. Ito była pierwszą kobietą skacząca 3Axla i wiązana z nią wielkie nadzieje, ale pod względem artystycznym posiadała wiele braków. Nistety Midori nie uzyskała miejsca na olimpiadzie w 1998 roku i świat nie zobaczył nowej artystki stworzonej przez Wilsona.

Młodzi zdolni

David Wilson konsekwentnie pracował z młodymi zawodnikami w Kanadzie. Jednym z jego podopiecznych stał się Jeffrey Buttle (CAN). Po latach współpracy zawodnik zdobył m.in. brąz na Igrzyskach Olimpijskich 2006, czy złoto na MŚ 2008. Podobnie jak późniejsza brązowa medalista IO 2010 i wicemistrzyni świata 2009 - Joannie Rochette (CAN), była protegowaną D.Wilsona. Sam ułożył jej programy m.in. do muzyki z filmu Don Juan, czy utworu Edith Piaf (2005-2007). To David doprowadził ich do złota na krajowych zawodach w Kanadzie.

Nowe wyzwania

Pomysły Wilsona były tak spektakularne, że zatrudniono go do opracowania choreografii dla Kanadyjskiej pary tanecznej numer jeden - Marie-France Dubreuil / Patrice Lauzon. Umiejętności Wilsona znów zostały poddane próbie. Po raz pierwszy miał opracować choreografię w tańcach i to dla duetu, który był rozpatrywany w kategorii pretendentów do międzynarodowego podium. I to na dodatek do podium Olimpijskiego. Sen o Olimpiadzie nie spełnił się, z powody kontuzji Marie, ale na Mistrzostwach Świata 2006 - taniec dowolny do muzyki Somewhere In Time (2006) był numerem 1(zdobyli za niego 100.57 pkt) i  zapewnił im pierwszy tytuł wicemistrzów świata.

Rozchwytywany choreograf

Yu-Na KIM

Wieści o jego talencie rozeszły się poza ramy Kanady. Wilson dostał telefon od Amerykańskiej solistki Sashy Cohen. Niezadowolona z obecnej choreografii do Romea i Julii (2006) poddała się woli Davida Wilsona, który jak to miał już w zwyczaju zrewolucjonizował jej taniec. Dla Wilsona był to czas kolejnej niewiarygodnej presji, bowiem pracował z zawodniczką, która miała już swoją ugruntowaną pozycję w łyżwiarskim świecie oraz pracowała z niejednym choreografem, w tym z wybitną osobowością Tatianą Tarasovą. 

Nowa współpraca owocowała pierwszym złotym medalem na Mistrzostwach USA. Do tej pory Sasha posiadała medale z międzynarodowych zawodów w tym z MŚ, ale nigdy wcześniej nie zdobyła amerykańskiego złota. Sukces nie pozostał bez echa. Sasha oficjalnie podziękowała Davidowi za genialną pracę.

Niezwykła skromność

Na swojej liście zawodników David Wilson, ma nazwiska z najwyższych stopni podium. Mimo to pozostaje w cieniu zawodników i nie przypisuje sobie chwały ani udziału w sukcesach podopiecznych. Uważa, że to zawodnik ma być na pierwszym miejscu, a wręcz nie znosi komentarzy typu "och on pracuje z Davidem Wilsonem.

Toronto Cricket and Skating Club

Na co dzień pracuje w Kanadzie, ale pod jego ręki wyszły układy dla takich zawodników jak:

Javier Fernandez (ESP) - od 2011 roku stale układa jego programy, m.in. wideo - FP 2012, wideo - FP 2014
Yuzuru Hanyu (JPN) wideo - FP 2014, wideo - FP 2013
Patrick Chan (CAN) - w sezonie 2015/16 D.Wilson ułożył Patrickowi zarówno SP i FP, wideo - FP 2014
Jeremy Abbott (USA) wideo - FP 2011
Takahiko Kozuka (JPN) wideo SP - 2013, 
Kiira Korpi (FIN) wideo - SP 2013,  wideo - FP 2011,
Nam Nguyen (CAN) wideo - FP 2015
Ashley Wagner (USA) wideo - FP 2014 (Romeo i Julia)
***
Brian Joubert (FRA) wideo - SP 2012, wideo FP - 2011
Yu - Na Kim (KOR) od 2007 roku ułożył m.in. wideo - FP 2010, wideo - SP 2010, wideo - FP 2009,
Aliona Savchenko & Robin Szolkowy (GER) wideo SP 2014
Pang Qing & Tong Jian (CHN) wideo FP 2011
Daisuke Takahashi (JPN) wideo SP - 2012
Caydee Denney & Jeremy Barret (USA) wideo - FP 2011,
Sasha Cohen (USA) wideo FP 2006 ,tak układ wyglądał na początku sezonu - wideo R i J.
Alissa Czisny (USA) programy sprzed 2010 roku wraz z Kurtem Browningiem i Lori Nichol, wideo FP
Jessica Dubé & Bryce Davison (CAN) wideo - FP 2010
Marie-France Dubreuil & Patrice Lauzon (CAN) wideo - FP 2006
Christina Gao (USA) wideo - FP 2013
Johnny Weir (USA) wideo - FP 2010

Jego podopiecznymi byli także Shawn Sawyer (CAN), Miki Ando (JPN), Kimmie Meissner (USA), Ben Ferreira (CAN), Jordan Brauninger (USA), Amélie Lacoste (CAN), Emily Hughes (USA), Christopher Mabee (CAN), oczywiście Brian Orser oraz Jeffrey Buttle i Sébastien Britten (którzy również zająli się choreografią).