CS Finlandia Trophy 2021: konkurencja solistek

Gdy na jakiś zawodach pojawiają się trzy rosyjskie solistki, to z dużym prawdopodobieństwem zajmą wszystkie miejsca na podium. 

  W Finlandii prawdopodobieństwo rosyjskiego podium było bliskie 100%. Wygrała Kamila Valieva, przed Elizavetą Tuktamyshevą i Aleną Kostornaią

Zwycięska Kamila Valieva (RUS/ 249.24) miała chwilę niepewności, gdy po SP była trzecią. Inna sprawa, że "niska" lokata była efektem upadku i degradacji, nie byle jakiego skoku, tylko 3A. W programie dowolnym również postawiła na 3A i znowu upadła (ale bez degradacji do podwójnego). Jednak jak się ma w swoim zasięgu 4S, 4T i 4T+1Eu+3S i ani jednego podwójnego skoku, o niedoścignionych elementach poza-skokowych nie wspominając, to jeden upadek niknie w tłumie. ;)

Odrzucając całą historię, o młodziutkich zawodniczkach rywalizujących z seniorkami, Kamila zaprezentowała się bajecznie. Bolero jest niestereotypowe, zachwycające, wciągające, niepowtarzalne i niedopisania ;)

W programie krótkim In Memoriam spodobał mi się, jak na Eteri, taki minimalizm. W obecnej formule widz ma czas na przeżywanie i zachwycanie się konkretnymi zabiegami i pomysłami. Ale cóż! na pewno program nie pozostanie w takiej formie. Nie ma szans by Daniil nie naszpikował go ozdobnikami.

Srebrna medalistka Elizaveta Tuktamysheva (RUS/ 233.30) pokazała, że to do niej należy potrójny axel. W programie krótkim wykonała go solo, w dowolnym w kombinacji z 2T i znów solo. W tym axlu z kombinacji zabrakło ciut ciut do pełnej rotacji. Dostała "q" czyli w wolnym tłumaczeniu - ech czepiacie się 😜 

Po SP była pierwsza, ale we FP oprócz "q" pojawił się kłopot przy 3Lo, więc przy skokowym szaleństwie Kamili, Elizaveta nie miała szans utrzymać pozycji liderki. 

W obydwóch programach Liza postawiła na uwodzenie. W pierwszej odsłonie towarzyszy jej tango, w drugiej inspiruje się muzyką z Bliskiego Wschodu. 

Alena Kostornaia (RUS/ 218.83) w tym sezonie ma programy różne gatunkowo (rock Beth Hart - jako SP i klasyka Cztery Pory Roku we FP). W pierwszym Am I the one jest kusicielska; w drugim zwiewna i przejmująca. Podobnie jak u Kamili, programy, nie są jeszcze na miarę teamu Tutberidze, tym samym są spokojniejsze i pozwalają na głębsze przeżywanie.

Niestety w porównaniu z rywalkami, Alena, nie miała "ciekawych" skoków. W programie dowolnym zaczęła od 3A, ale upadła. Program krótki z 2A, 3Lz i 3F+3T był zdecydowanie lepszy pod względem jakości wykonania, ale to za mało na rodaczki. Nie wiem co by się musiało stać, by znalazła się w teamie na IO?

Za to Loena Hendrickx (BEL/ 212.07/ PB) nie musi się bać o miejsce na IO. Po pierwsze na MŚ była piąta, więc zdobyła kwalifikację, po drugie dała Belgi szansę na drugie kwalifikacyjne miejsce (nie znalazła się chętna), po trzecie w Espoo (posłużę się frazeologizmem) szła jak burza.

W programie krótkim była 5. zaważyła usterka w kombinacji 3Lz+3T (w toeloopie była dokrętka) w dowolnym trzecia. Oprócz problemu z toeloopem, w pozostałych elementach technicznych, obydwóch programów spisała się rewelacyjne. Uzyskała wyłącznie poziomy 4 oraz wysokie noty za jakość sków m.in. za 3Lz+3T w programie dowolnym. Rekord kariery zaprowadził ją na czwarte miejsce.

Pasja, żar, skoncentrowanie, bogactwo ruchów, wyrafinowana interpretacja jednym słowem porywające i brawurowe show!

Piąte miejsce w bardzo dobrym stylu wywalczyła Anastasiia Gubanova (GEO / 203.91). Kilka lat temu jako juniorka w barwach Rosji zajmowała wysokie pozycje m.in. doszła do finału JGP. Później gdzieś się zagubiła. W tym sezonie pod zmienioną flagą odnotowała swój debiut.

Szóstą zawodniczką została Karen Chen (USA/ 202.49), siódmą Eva-Lotta Kiibus (EST/ 202.04/ PB). Obydwie zaprezentowały się nieźle, Eva we FP to bym nawet powiedziała, że bardzo dobrze, natomiast Karen chociaż z dokrętami we FP ustanowiła nowy rekord kariery. Jednak konkurencja była tak silna, że wyniki nieco ponad 202 dały miejsca poza pierwszą piątką.

Kolejne panie nie sięgnęły noty 188 pkt.