Kolejni zawodnicy zdobyli pierwsze punkty z tegorocznego cyklu grand prix. Konkurencje parowe należały do Kanady; solowe do Japonii.
Konkurencja solistek
#1 Kaori Sakamoto (JPN/ 151.00)
Niesamowicie rozwinęła swoją artystyczną stronę. To już nie jest ta "brawurowa" zawodniczka z Matrixa czy kawałków Janet Jackson. Kaori wielokrotnie dawała sygnał, że pracuje nad finezyjnością tańca (m.in. wybierając Sonatę Księżycową, czy Amelię), ale nigdy wcześniej nie była tak wysublimowana. Wydłużona praca rąk, fantazyjne spirale czy precyzja w ułożeniu ciała to zaledwie kilka z walorów tańca Kaori. Dodam małym druczkiem, że przy jej sylwetce, jest to trudne zadanie, ale jak widać nie na darmo jest mistrzynią.
Spokojna i stonowana w jazzowo-soulowych kawałkach Wild Is The Wind i Feeling Good (Lauryn Hill) wyskakała siedem skoków potrójnych (w tym 3F+3T, 3F+2T i 2A+3T+2T i 3Lz, 3S i 3Lo solo) oraz 2A.
Elementy poza-skokowe uzyskały 4 poziom trudności. Na szczególną uwagę z pewnością, zasługuje harmonia sekwencji kroków z muzyką. Kaori niemal scala się z dźwiękami.
Pod koniec widać było u niej zmęczenie, ale i tak w finałowej figurze zapłonęła 😉.
#4, ale ze srebrem Chae-yeon Kim (KOR/ 130.84)
Niezwykły dramaturgiczny talent drzemie w tak małej postaci, jaką jest Chae-yeon Kim. Melodia z filmu (thrillera) Bal szalonych kobiet (Le Bal des folles) jest sugestywna, ale Kim nie polega na emocjach muzyki, to ona nadaje jej treści. Kreuje swój niespokojny a zarazem fascynujący spektakl.
Chae-yeon zachwyca mocnym wygięciem tułowia. Już od samego początku programu zwraca uwagę na to jak dobrze jest wygimnastykowana. Czasami ma się wrażenie, że dotknie głową lodu. Owszem młoda zawodniczka ma lepsze predyspozycje do gimnastyki, ale i tak wydaje się, że Kim ma kręgosłup z gumy.
Początkowo prognoza za technikę wynosiła 73.42. Po sprawdzeniu 3 flipów, okazało się, że obok nieczystej krawędzie brakowało rotacji. Pozostałe pięć skoków potrójnych i dwa 2 axle spełniły swoją rolę. Ostatecznie nota Koreanki spadła do 67.35 pkt.
#3 Rino Matsuike (JPN/ 132.33)
Rino w urzekającym kawałku Nella Fantasia niczym pyłek unosi 😉 się nad taflą (no prawie). To jak układa dłonie, to z jaką lekkością przemierza lodowisko i to jaka jest delikatna/ młodzieńcza w interpretacji, tworzy równie rozczulający pokaz, co sama muzyka.
Mnie kompozycja i styl Rino kojarzy się z takim klasycznym, chimerycznym łyżwiarstwem solistek.
Początkowo jej prognoza za technikę wynosiła 73.82 pkt. Po analizie spadła do 65.78 pkt. Na siedem skoków potrójnych, dwa były czyste (3Lo i 3S), cztery miały małe dokrętki (q) a 3T (z kombinacji 3Lz+3T+2T) poważniejszą bo ponad 25 stopni. Za to podwójne axle miały się dobrze.
Madeline Schizas (CAN) zaprezentowała - teoretycznie - drugi program dowolny (132.47 pkt) i z dorobkiem 189.91 pkt awansowała z ósmego miejsca na 4. Nie ma podium, ale za czwarte miejsce zdobyła 9 pkt rankingowych (za ósme 3).
Konkurencja par tanecznych
#1 Piper Gilles / Paul Poirier (CAN/ 131.46)
Wspaniała choreograficzna oprawa, ekspresja emocji i porywająca interpretacja muzyki pochodzącej z ekranizacji powieści Wichrowe Wzgórza. Jednym słowem był to bezkonkurencyjny pokaz.
Piper i Paul wraz z utworami Main Theme and End Titles i Switching Sides (Wichrowe Wzgórza z 1992 r./ Ryuichi Sakamoto) przepływają przez historię. Pełen pasji taniec, nasycony kreatywnymi ozdobnikami i akrobacjami, emanował elegancją i łyżwiarskim kunsztem zawodników.
Duet po mistrzowsku zmienia nastrój programów. Genialny w programach z humorem; niezrównany w lirycznym repertuarze.
Obok wrażeń artystycznych, doszła wysoko oceniona technika (oceny +5, +4). Na 10 elementów "z poziomami" Kanadyjczycy zdobyli sześć najwyższych. Za wszystkie trzy podnoszenia, piruet i twizzle (ona i on).
Wymagania techniczno-choreograficzne zrealizowali poprzez: choreograficzne kroki [ChSt], choreograficzne podnoszenie [ChLi] oraz choreograficzny hydroblading [ChHy].
#2 Lilah Fear / Lewis Gibson (GBR/ 126.04)
Oryginalnie postawili na łyżwiarską wariację na temat "Rocky'ego".
Jest to bardzo czytelny, bo brawurowy, spektakl, ale nie brakuje w nim elegancji i powagi. Pod pozorem zabawy, Brytyjczycy prezentują dojrzały i trudny taniec. Ich zdobycze to pięć poziomów 4 na dziesięć (za twizzle - ona i on oraz za trzy podnoszenia).
Podobnie jak Kanadyjczycy Lilah i Lewis zdobyli 5/ na 10 poziomów 4.
#3 Allison Reed / Saulius Ambrulevicius (LTU/ 116.41)
Reprezentanci Litwy sięgnęli po Enough of Our Machines i Children (Tokio Myers). Jest coś niezwykłego w tańcu Allison i Saulusa. Z jednej strony czuć futurystyczny klimat i chłód relacji (jak sami mówią spowodowany cyfryzacją); z drugiej między partnerami panuje niezwykła więź.
Jak dla mnie to fenomenalny taniec, od którego trudno się oderwać. To tak jakby ich taniec tworzył abstrakcyjne malowanie płynne.
Allison i Saulius zdobyli 6/ 10 poziomów 4.
Konkurencja par sportowych
#1 Deanna Stellato-Dudek / Maxime Deschamps (CAN/ 142.39)
Za Wywiad z Wampirem otrzymali nagrodę w postaci złotego medalu.
Dostosowanie ruchów tanecznych do dynamiki przejazdu, zaakcentowanie pracą rąk gatunku (filmowo-literackiego) z jakim mamy do czynienia oraz przemyślane osadzenie i odpowiednie rozbudowanie elementów technicznych (szczególnie poza-skokowych) nadają wizualną postać osobliwym dźwiękom.
Wspomniane elementy poza-skokowe (poza spiralą śmierci) uzyskały 4 poziom trudności. Elementy skokowe (poza odęciami za jakość 3 salchowa - nie wiem o dokładnie co chodzi, możliwe, że Deanna wylądowała na dwie nogi. To tak wyglądało, że lewa noga została z przodu i zanim Deanna ją odwiodła to dotknęła tafli ząbkami) - ale mniejsza z tym - ważne, że trójkombinacja 3T+1A+2A i dwa potrójne wyrzucane skoki (S, Lo) uzyskały dodatnie oceny za jakość.
#2 Maria Pavlova / Alexei Sviatchenko (HUN/ 125.56)
W programie interpretują muzykę z gatunku tych niezależnych (indie/ barok pop). Będąc precyzyjnym chodzi tu o dość apatyczny kawałek My Perception Of Love (Benjamin Amaru) oraz niepokojący Iron (Woodkid).
Chociaż utwory wydają się melancholijne, Maria i Alexei nie dają się zwieść. Przez cały czas utrzymują odpowiednią dynamikę. Nie tracą tempa przejazdu, dzięki czemu muzyka ich nie przytłacza.
Czysty program zawierał sekwencję 3T+2A+2A, 3S solo i dwa potrójne wyrzucane skoki (F i Lo). Ich podnoszenie twistowe uzyskało najwyższy poziom trudności (podobnie jak dwa pozostałe podnoszenia). Mają także ładną sekwencję choreograficzną.
#4, ale z brązowym medalem Lucrezia Beccari / Matteo Guarise (ITA/ 115.59)
Jeden z bardziej teatralnych programów wśród par.
Lucrezia i Matteo przełożyli na język łyżwiarstwa musical Koty [Macavity (Koty/ Andrew Lloyd Webber)]. Poza problemami w skokach solo, spełnili się w swoich rolach. Na koniec spadli na cztery łapy i z czwartym FP pozostali na podium.
Anastasia Golubeva / Hektor Giotopoulos Moore (AUS) po programie krótkim byli trzeci. Program dowolny również zdobył trzeci wynik w grupie (116.81), ale niestety suma 179.62 zsunęła ich na czwartą pozycję.
Konkurencja solistów
#3, ale ze złotem Sota Yamamoto (JPN/ 171.02)
Mocny start tj. wyskakanie 4S, 4T+3T i 4T, zapowiadały dobry program. Niestety. Później potrójne axle pokrzyżowały szyki. Pierwszy zakończył się upadkiem i brakiem pełnej rotacji; drugi ratowany po lądowaniu i "drugie niestety" skak była powtórzony powtórzony. Na koniec było "coś" złego z krawędzią 3Lz i co za tym idzie kolejna strata punktów. Czysta trójkombinacja 3F+1Eu+3S oraz piruety na poziomie 4, podratowały Sotę, ale nadal losy złotego medalu były niepewne.
Pod względem performance'u zawodnik pozostał w swoim posuwistym stylu jazdy. Podobnie jak w programie krótkim, miękkie ruchy i lekkość tańca odgrywają kluczowe role w budowie nastroju i interpretacji. Muzyka Exogenesis Symphony Part3 (Muse, Matt Bellamy), wydaje się być trafnym wyborem dla kogoś kogo cechuje - nawę to - marzycielska wrażliwość.
#1, ale ze srebrem Kao Miura (JPN/ 177.09)
Attack On Titan i rzeczywiście zaatakował z czwartego miejsca po SP, przez pierwsze w programie dowolnym, ostatecznie awansował na 2. miejsce. Gdyby nie upadek po 3A byłoby złoto (zabrakło 0.54 pkt). Program w pozostałych elementach był bez zarzutu. Znalazły się w nim trzy skoki poczwórne (4T, 4S i 4T+3T) oraz inne cztery potrójne.
Program do muzyki pochodzącej z japońskiej anime cechuje żywiołowość. Kao przemierza taflę w niezrównanym tempie. Jednak pojawiają się też chwile wyciszenia, wówczas w mgnieniu oka zawodnik dostosowuje się do muzycznego tła.
#2, ale z brązem Matteo Rizzo (ITA/ 171.02)
Bravissimo! Trudno napisać coś bardziej wymownego. Z programu Fix You (Coldplay) w interpretacji Włocha płynęły przede wszystkim emocje. Nie przeładował choreografii trikami. Skupił się na uczuciach.
Podejrzewam, że program będzie się rozwijał, ale na tym etapie formy, nie byłoby wskazane na siłę "wciskać" ozdobników. Mogłyby wyglądać sztucznie.
W skokach pojawił się 4T i 4Lo.
W programie krótkim Derniere Danse (Indila) jest równie lirycznie i wzruszająco. Nawet płaczliwie. Czyżby tytuł był wymowny "Ostatni taniec" i Matteo kończy karierę? 😕
Wyniki ze Skate Canada>> http://www.isuresults.com/results/season2324/gpcan2023/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moi Drodzy!
Proszę o niekomentowanie, słuszności czy braku słuszności, decyzji wykluczenia Rosjan z zawodów. Znając życie na blogu powstałby wielki zgrzyt, który przysłoniłby piękno sportu.
Dziękuję :)