Lekcja łyżwiarstwa nr 6 - O co chodzi w podnoszeniach?

Jakiś czas temu wymieniłam elementy programu par sportowych, teraz przyszedł czas, by je lepiej wyjaśnić. Zatem zaczynam od podnoszeń.

Z podnoszeniem mamy do czynienia, wtedy gdy partner unosi partnerkę w powietrze. Im wyżej, tym lepiej. Na dodatek partnerka musi przyjąć trudną pozycję.

Często wymaga się, aby partner obracał się w czasie takiego podnoszenia. Jeśli tego nie robi, wówczas jest to tylko mniej punktowane "wożenie".

Teraz zaczynają się schody - w sensie, że trudny opis, nie że jakaś nazwa pozycji ;)

Podnoszenia są podzielone na 5 grup, nazwanych w zależności od sposobu w jaki partner trzyma swoją partnerkę.

Zaczynając od najłatwiejszej aż do najtrudniejszej, sytuacja ma się tak:

Grupa Pierwsza podnoszenia - pozycja trzymania "pod pachą" - partner jedną ręką chwyta partnerkę pod pachą, drugą ręką trzyma rękę partnerki i wynosi ją w górę. Pozycja partnerki w powietrzu jest zbliżona do szpagatu. Pranerka może też puścić partnera i mieć obie ręce wolne.

Często takie podnoszenia, są jeszcze klasyfikowane jako podnoszenie:

- lutzowe,

- flipowe,

- axlowe.

Chodzi tu o to, że partnerka podnosi się z krawędzi właściwej dla danego skoku :)

Grupa Druga - pozycja trzymania "w pasie". Partner chwyta partnerkę w pasie i unosi ją w górę. Partnerka ma być w ustawieniu równoległym do lodu - przypomina to trochę jakby kelner niósł talerz. ;)

W tej grupie znajdują się podnoszenia:

- loopowe (partner nie puszcza partnerki) 

- twistowe (partner puszcza partnerkę, która wykonuje 1, 2 lub 3 obroty w powietrzu, może też połączyć je ze szpagatem, partner musi ją złapać zanim partnerka dotknie lodu).

 

rozpoczęcie podnoszenia twistowego

Grupa Trzecia - pozycja "ręka na biodro" lub wyższą część nogi (powyżej kolana).

Najczęściej wykonywane są podnoszenie w pozycji: Star i Cartwheel. Są też i takie o nazwie: Toe Loop (z wyjścia jak do skoku) i Swan Table.

W uproszczeniu, różnica polega na tym, że w Star partnerka utrzymuje pozycję, a w Cartwheel obraca się (podobnie jak szprychy koła).

W obydwóch przypadkach na początku, partner jedną ręką trzyma partnerkę za biodro, a drugą chwyta jej rękę, tak by partnerka odbiła się i mogła być wyniesiona nad głowę partnera. Partner cały czas trzyma ją za biodro jedną ręką, ale po wyniesieniu, puszcza jej rękę. Partnerka natomiast może podtrzymywać się wolną ręką na ramieniu partnera.

Utrudnienie (czyli wyższa punktacja) tego podnoszenia może być uzyskany m.in. dzięki temu, że partner podtrzymuje partnerkę tylko za biodra. Bez znaczącej (lub wcale) asekuracji ze strony pranerki.

Grupa Czwarta - pozycja "ręka w rękę" (podnoszenia wyciskane) - pozycja partnerki w powietrzu jest dowolna. Partnerzy są zwróceni albo w tym samym kierunku, albo w przeciwnym

Są dwa rodzaje podnoszeń w zależności od... prosto mówiąc rozpoczęcia: 

- wyciskane, czyli partnerzy łapią się za ręce i partner unosi partnerkę nad głowę 

- loopowe wyciskane: które od wyciskanego różni się tym, że partnerzy są obróceni, w tym samym kierunku.

W tego typu podnoszeniach, partner może podtrzymywać partnerkę zarówno z przodu jak i z tyłu. Wówczas wygląda to wtedy tak jakby siedziała na jego rękach.

Grupa Piąta - pozycja "ręka w rękę" (podnoszenie lassowe) - to najtrudniejsze podnoszenia, podobnie jak w grupie 4 jest to pozycja ręka w rękę, ale podczas podnoszenia partnerka rotuje (zazwyczaj jest to pół lub cały obrót). Najważniejsze jest też by partner przy zejściu opuścił partnerkę na jednej ręce.

 

Trudno to pokazać na zdjęciu, dlatego zachęcam do obejrzenia mistrzów grupy nr 5 (Aliony Savchenko i Robina Szolkowego - Torino 2010 - FS), szczególnie należy zwrócić uwagę na drugie podnoszenie - gdzie Aliona wykonuje wiele rotacji, zmian pozycji itp itd :)

Czym się różnią te grupy (4 od 5)? Znów odwołam się do prostego przykładu. Do grupy 4 zalicza się podnoszenie wykonane przy pomocy dwóch rąk. Inaczej mówiąc, partner unosi partnerkę zaraz nad swoją  głową wspomagając się dwoma rękami. Do grupy 5 zalicza się podnoszenia, gdy partner usiłuje podnieść partnerkę na jednej ręce, a drugą niejako ją tylko wspomaga/asekuruje. 

Najczęściej zawodnicy sięgają po podnoszenia z grupy 3 lub 5, rzadko widzę te z grupy 4.

Wiem, że sędziowie powiedzieli by, że nie da się tak łatwo pokazać podnoszeń na zdjęciach, (ponieważ partnerzy dodają różne udziwnienia i komplikacje by podnieść trudność elementu), w efekcie ten podział, który przedstawiłam dzieli się jeszcze dokładniej, ale jednak mam nadzieję, że mi się udało wybrać takie, które najlepiej oddają charakter każdego z podnoszeń. 

Przy wyborze polegałam na ocenach sędziowskich i ich klasyfikacjach :)

Podsumowując, co jest istotne w ocenie podnoszenia. to na pewno:

- sposób wejścia w podnoszenie,

- grupa podnoszenia,

- "przebycie" lodu - czyli odległości jaką zawodnicy pokonują w konkretnej pozycji,

- szybkość,

- pozycja partnerki, jej elastyczność i zwinność,

- zmiany pozycji w trakcie podnoszenia,

- czystość skrętów i stabilność partnera, jazda na jednej nodze,

- zdjęcie partnerki, tak aby uczestniczyły tylko ręce - zawodniczka nie może "usiąść" na ramieniu partnera,

- i inne jak np. obracanie się, zmiany kierunków itp, itd :)

W zależności od tego co się dzieje w podnoszeniu Kontroler Techniczny nadaje poziomy trudności wykonania w skali od 1-4. Ale to już innym razem...

[post poprawiony, bo się coś z obrazami "rozjechało"]